سالی که نکوست از اول مهرش پیداست

بچه کلاس اولی دوتاشم زیاد چه برسه هفتادو هشتا

این روزا تنها معلم پایه اول مدرسمون هستم و مجبورم هفتادو هشتا شاگرد کلاس اول مدرسمون رو تو کلاسم نگه دارم  از فردا هم قراره تو نماز خونه مدرسه تو گرمای وحشتناک به هفتادو هشتا بچه ی شیطون درس بدم 

تا اداره معلم بفرسته ، کی خدا میدونه

فعلا که گفتن معلوم نیست شاید تا هفته دیگه  شایدم یکماه  

الان یه جنازه با سر درد شدید این چند خط رو می نویسه که یکم آروم بشه

خداهم یه رحمی بهم نمیکنه تا میام بگم خدارو شکر همچین میزنه کاسه کوزه هامو میشکنه که تو کارش می مونم 

دلم میخواد استعفا بدم سیزده سال زجر کشیدم به امید روزهای بهتر ولی نیومد که نیومد 

خوب که نشد بدترم شد مثلا چی میشد حالا که بهم لطف کرده همون روستای لعنتی و مدرسه کوفتی خودم موندم این بلا رو سرم نمی اورد ؟ به کجای دنیاش بر میخورد ؟

انگار تو زندگی هر چه بیشتر صبوری کنی بیشتر میزنه تو سرت 

حتی دیگه جونی واسه غر زدن هم نمی مونه 

خدا کنه حداقل تا اخر هفته معلم بیاد سر کلاسا من بمونم وشاگردام