هفتاد و یک

امروز با مرتضی رفته بودیم خرید لوازم التحریر برای بچه های بی بضاعت کلی دوندگی و رفت و آمد تو شرجی با رطوبت ۷۰ درجه و گرمای کشنده ولی هیچ چیز نتونست به اندازه حمله تروریستی اهواز حالمون رو بد کنه هر دو خوشحال بودیم که میتونیم دل بچه های معصوم رو خوش کنیم و خیالمون راحت بود که بچه ها حداقل مایحتاج اولیه اشون رو برای آغاز مدرسه دارن با دل خوش رفتیم دریا و یکم خوش گذروندیم ولی غافل از اینکه به فاصله یک ساعت و نیمی شهرمون مردم اهواز داغدار شدن 

وقتی به خونه رسیدم به پهنای صورتم اشک ریختم و جگرم برای مظلومیت خوزستانم سوخت خوزستان محرومم فرزندی پس زده ،فرزندی که بیشتر از اون چیزی که میگن بهش بدهکارن  

جنگ برای ما هنوز ادامه داره 

محرومیت بی آبی هوای الوده اقلیت های قومی سرخورده  خوزستان و خوزستانی صبور 

واقعا دلم برای سرزمینم میسوزه گاهی فکر میکنم خوزستان فرزند ناتنی ایران که اینجور مورد بی مهری قرار میگیره

استانی که فقط هفته دفاع مقدس به یادش هستند 

درجنگی اگر نبودیم جنگی درون ما هست همیشه