زندگی و مرگ

شقایق نوه ی دختر دایی بابامه 

من نه خودش رو دیدم نه یادم میاد مامانش کدوم دختر دختردایی بابامه

تصادف کرد و فوت کرد 

اعضای بدنش رو اهدا کردن 

و من با بی رحمی تمام دارم به این فکر میکنم خوش بحال اونایی که اعضای این دختر ۲۵ ساله رو دریافت کردن و برخلاف من حداقل میتونن بیشتر زندگی کنن

نمیدونم حسرت یا بی رحمی؟

حالا بنفشه مامان شقایق همه امید به زندگیش رو از دست داده و عزا دار دخترشه دختری که برای بزرگ کردنش سختی های زیادی کشیده ولی من نمیتونم به چیزی جز اعضای پیوندی فکر کنم 

فرانی و زویی رو دست میگیرم تا خودم رو از شر این حسرت و عذاب وجدان راحت کنم 

باور کنید برای اون ادما خوشحالم و برای بنفشه ناراحت ولی اون حسرت دست خودم نیست

خیلی مسخره است که زندگی عده ای به مرگ دیگران وابسته است

و مسخره تر از اون امیدی که به بهبودی دارم بهتره بگم هنوز منتظر معجزه هستم 

یاشاید منتظر مرگ کسی