امروز مدرسه شیفت بعد از ظهر بودم خسته و کوفته دم دمای غروب برگشتم خونه
طبق معمول همیشه تنها در خانه
به شدت دلم میخواست تو سکوت و تاریکی خونه صدای یه موجود زنده رو بشنوم
هرچند تا قبل برگشت به خونه صدای دانش اموزا حسابی مخم رو ترکونده بود و دوست داشتم سریع به خونه و سکوتش پناه ببرم ولی همینکه وارد خونه شدم باز دلم برای حرف زدن با کسی تنگ شد
و مثل همیشه لیست تلفن رو زیر و رو کردم اینبار بدون تردید با رفقا تماس گرفتم سحر جواب نداد مجید جواب نداد زهرا بیرون بود میدونستم پوریا جواب نمیده تماس نگرفتم و همینجور بالا پایین رفتم تا رسید به هانی
تو این دو سالی که از رفاقتم با هانی میگذره فقط یکبار عید ۹۷ بود که باهاش تلفنی حرف زدم و بقیه ارتباطمون از طریق تلگرام و واتس اپ بود هانی از اون رفیقایی که همیشه هست و با صبوری و ارامش حرفاتو میشنوه ولی نمیدونم چرا دوست نداشتم تا امروز مزاحمش بشم باور کنید به جایی رسیده بودم که برخلاف میلم تماس گرفتم و فکر کنم تعجب کردکه من باهاش تماس گرفتم
ولی مثل همیشه با محبت تمام پاسخگو بود بعد از احوالپرسی راجع به کتابا و مسافرتهای نرفته امون حرف زدیم و یکم شوخی و خنده هم چاشنی این مکالمه کوتاه بود وقتی خداحافظی کردیم دیگه از سکوت خونه و از تنهایی وحشت نداشتم
هانی تمام انرژی مثبت و محبتش رو تو فضای خونه جا گذاشته بود
واقعا حال دلم خوب خوب شد
و خدا رو شکر کردم برای بودنش شاید نتونید درک کنید یه مکالمه معمولی کوتاه تلفن
تا چه حد تونست حالمو خوب کنه کاش از هم دریغ نکنیم این دلخوشی های کوچیک رو
۲۵ مهر تولد بابا بود رفتم بهش سر زدم و تولدش رو تبریک گفتم اون موقعی که روی سنگ سرد بوسه زدم فهمیدم که واقعا تنها شدم اولین تولد بابا کنار مامان زینب و عمو مجید و مامان پری و باباحجی و دایه جشن گرفتم
حالا دایه و باباحجی خوشحالن که پسراشون پیششون هستن
