چهل و دو

نشستم تو اتاق و با حرص بستنی میخورم شاید خنکای بستنی اتیش دلمو خنک کنه

با هر قاشق پر بستنی که با جنون می بلعمش به این فکر میکنم 

مامان نیست  بابا نیست 

صورت خودمو یاد میارم که وقتی خبر مرگ مادرمو شنیدم جوری چنگ زدم که ناخنام تو گوشت فرو رفت 

به مردم خرمشهر فکر میکنم که اب ندارن به ابادانیا فکر میکنم و باز با حرص بستنی می بلعم به خودمون فکر میکنم که نفت داریم پتروشیمی داریم پولم داریم ولی سرطانم داریم 

ناخوداگاه دستم بخیه های پهلوم رو حس میکنه 

کلیه ای که چند سال پیش از دست دادمش دونه دونه جای بخیه هامو لمس میکنم البته بخیه ای نیست ولی حس میکنم تمام روح و تنم پر وصله و بخیه اس و باز یه قاشق بستنی رو تو حلقم فرو میکنم

به دوستی فکر میکنم که وقتی بهش گفتم هر وقت دلت خواست پیام بده نه اون وقتی که بفهمی من بیمارستانم و دیگه نخواست باهام تماس داشته باشه و این بار سه قاشق بستنی رو پشت سر هم تو دهنم چپوندم جوری که سرم درد گرفت ولی باز مغزم منجمد نشد

باز خشمم فروکش نکرد 

امروز بعد دیالیز اونقدر گریه کردم که بابا بزرگ متعجب شده بود اومد دلداریم بده داد زدم بار اول و آخرمه که میام اینجا برین برام کلیه پیدا کنید  و باز بستنی رو با حرص بلعیدم و به جنگ درونی خودم فکر کردم 

وقتی به خودم اومدم یه پاکت بستی خانواده میهن رو فقط برای خنک شدن دلم خورده بودم 

ولی دلم خنک نشده بود 

الانم تو گرما بی اب و برق نشستم و پاکت دوم بستنی خانواده میهن رو باز میکنم و به قصد کشت بستنی میذارم دهنم و به این فکر میکنم پاشم برم سراغ زندگیم گور پدر غم و غصه اونا که همیشه هست 

در همین حد من تناقض دارم پر خشم و پر امیدواری نا ارومی و دااشتن ارامش محض 

خودم از خودم وحشت میکنم و دهان پر بستنیم رو میبندم تا یخ بزنه شاید دلم و ذهنم خنک بشه