معجون

این روزها مشغول خوندن سه کتاب درخت انجیر معابد جامعه شناسی خودمانی و کتاب اهل هوا هستم معجونی که ادم رو به خلسه عجیبی میبره 

این بار برخلاف کتابهای قبلی احمد محمود درخت انجیر معابد پررنگی جنوبی بودن و بوی نفت همیشگی دیگر اثار محمود رو نداره کتابی که یه جورایی برای من رازآلوده وباعث میشه خیابانهای مه الود لندن در داستانهای شرلوک هلمز در ذهنم تداعی بشه حالا واقعا چه ربطی بهم دارند رو نمیدونم فقط یک احساسه لذت بخش برای من خواننده است

اهل هوای غلامحسین ساعدی هم که راجع به مراسم زار تو جنوب ایرانه و برای ساخت یک مجموعه عروسک از قصه ها و آیین های جنوبی میخونم

ولی جامعه شناسی خودمانی حسن نراقی کلا جریانش فرق داره دنبال این بودم که چرا ما ملتی عجیب هستیم که همیشه خدا یک جای کارمون می لنگه ولی بجای عمل ترجیح میدیم فقط حرف بزنیم که متاسفانه با خوندن این کتاب کلمه به کلمه ،سطر به سطر   به روی ترسناک ا یرانی ها پی میبرم